TAEKWONDO

Co to jest taekwondo?

Taekwondo jest sztuką samoobrony, która rozwinęła się w Korei w ciągu ostatnich dwudziestu stuleci. Stawia za cel nauki równowagę między atakiem i obroną. Jej nazwę tworzą trzy słowa: Tae - oznacza stopę, wyskok lub uderzenie stopą Kwon - pięść lub uderzenie pięścią Do - sztukę drogę lub metodę.

Taekwondo to sztuka stosowania w sposób maksymalnie efektywny wszystkich części ciała mogących służyć jako broń w obronie i ataku, szczególnie zaś rąk i nóg. Stosuje się w niej uderzenia, pchnięcia, kopnięcia, uniki, zasłony, rzuty i dźwignie w celu obezwładnienia przeciwnika. Poza ogromną efektywnością w sferze samoobrony stanowi idealny typ gimnastyki rozwijającej całe ciało.(Tokaeski1989)

Współczesne taekwondo to nie tylko sztuka walki, ale również niezwykle dynamicznie rozwijająca się dyscyplina sportowa. Historia taekwondo jako sportu o światowym zasięgu liczy sobie zaledwie kilkanaście lat ( 1 Mistrzostwa Świata rozegrano w 1973 r), ale walory sportowe oraz niezwykła popularność zadecydowały o włączeniu tej dyscypliny do programu XXIV Igrzysk Olimpijskich.

 Taekwondo jest jednolitym  systemem walki, w skład którego wchodzą ściśle określone postawy i ruchy kształtujące każdą część ciała w sposób symetryczny i naukowo kontrolowany  Jego podstawę tworzą ćwiczenia  formalne (Poomse), walka (Kyorugi), techniki samoobrony (Honsisul), oraz rozbijania twardych przedmiotów (Kyokpa).

Należy doskonalić się we wszystkich tych elementach, gdyż tylko w ten sposób można poznać taekwondo.  ( Lee,Nowicki 1988)

 Sztuka ruchu - poomse

Są to ćwiczenia obowiązkowe opracowane przez mistrzów taekwondo w celu przekazania wiedzy o sztuce walki oraz właściwych interpretacji tej sztuki.

 W poomsae występują  harmonijnie połączone wszystkie techniki obrony i ataku o wzrastającym stopniu trudności, kształtujące umiejętności walki z jednym lub wieloma przeciwnikami. W ten sposób uczeń może ćwiczyć rózneż techniki ataku i obrony bez realnego przeciwnika i bez  niebezpieczeństwa kontuzji. Kolejność ruchów jest ściśle określona i przebiega według  ustalonego diagramu kroków. Ruchy powinny być silne i skoncentrowane i rytmiczne przy zachowaniu stabilnej pozycji ciała.

 Walka - kyorugi

Taekwondo jest sztuką walki. Wszystkie ćwiczenia są tak opracowane, aby przygotowywały do niej ucznia.
W taekwondo istnieją dwa rodzaje walki sterowana i wolna. Walka sterowana przebiega według ustalonego z góry schematu. Jest to zbiór konkretnych ataków i ściśle określonych technik obrony po wykonaniu  trzech ,dwóch lub jednego kroku. Walka sterowana z wykorzystaniem jednego kroku pozwala na ćwiczenie różnych rozwiązń technicznych i uników we wszystkich kierunkach a błędy mogą być natychmiast korygowane.

 W wolnej walce  ćwiczebnej nie ma już sztywnych ćwiczeń z partnerem przeciwnik jest realny.  Wszystko na co decyduje się zawodnik, musi być dostosowane do aktualnej sytuacji.  Walczący musi decydować samodzielnie i błyskawicznie.  Powinien unikać wszelkiej jednostronności w stylu walki, wyczerpywać wszystkie możliwe kombinacje i wyprowadzać kontrataki. Natomiast walka sędziowana podlega pewnym ścisłym regułom  sportowym.  Toczona w kontakcie i trwająca trzy rundy wymaga od  sportowca dużych umiejętności technicznych, żelaznej kondycji, błyskawicznych reakcji i olbrzymiego zaufania do własnych możliwości.

Sztuka samoobrony - Honsisul

 Honsisul jest zbiorem rozwiązań technicznych składających się z uderzeń, dźwigni i rzutów mających na celu obronę przed atakującym  przeciwnikiem. Honsisul wymaga największego stopnia koncentracji uwagi, szybkości reagowania umiejętności wczucia się w zamiary przeciwnika. Jedynie techniki opanowane do perfekcji będą skuteczne.

Sztuka rozbić - Kyokpa

Umiejętność rozbijania twardych przedmiotów jest najbardziej znaną częścią sztuki walki. Stało się tak za sprawą pierwszych instruktorów karate i taekwondo, którzy w licznych pokazach demonstrowali rozbijanie desek, cegieł i kamieni, gdyż to najłatwiej przemawiało do widzów. Naprawdę zaś kyokpa zalicza się do najmniej praktykowanych elementów taekwondo. Właściwie nigdy się tego nie trenuje. Wynika on  w sposób nieunikniony z innych ćwiczeń treningowych.

Umiejętność rozbijania polega przede wszystkim na opanowanej do perfekcji technice i szybkości wykonywania. Ważne jest znajomość struktury  rozbijanego materiału oraz odpowiednie nastawienie psychiczne.( Lee,Nowicki 1988)